ﺷﻬﯿﺪﻏﺮﯾﺒﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﮑﺮش را ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻧﮕﺮﻓﺖ...

ﭘﺲ از ﺑﺎز ﮐﺮدن ﻣﻌﺒﺮ ﻣﯿﻦ ، ﺑﻪ ﺳﯿﻢ ﺧﺎردار ﺣﻠﻘﻮی رﺳﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﯽﺷﺪ آن را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد ، ﭼﻮن اﮔﺮ ﺳﯿﻢ را ﻗﻄﻊ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ، ﺳﯿﻢﻫﺎ ﺟﻤﻊﺷﺪه و ﻣﻌﺒﺮ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﯽﺷﺪ . ﺧﺒﺮ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﺮدان پشت ﺳﯿﻢ ﺧﺎردارﻫﺎی ﺣﻠﻘﻮی ﮔﯿﺮ اﻓﺘﺎده ؛

از ﻣﮑﺎﻟﻤﺎت ﺑﯽﺳﯿﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﺮادر ﮐﺎوه اﺻﺮار دارﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺎر زودﺗﺮ ﺷﺮوع ﺷﻮد .

در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﯿﻦ ﯾﮏ ﺟﻮان ﺑﻪ روی ﺳﯿﻢﻫﺎی ﺧﺎردار ﺧﻮاﺑﯿﺪ ، ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ : ﻫﻤﻪ از روی ﻣﻦ ﻋﺒﻮر ﮐﻨﯿﺪ .

ﺑﯿﺶ از ﺳﯿﺼﺪ ﻧﻔﺮ از روی ﺑﺪن او ﻋﺒﻮر ﮐﺮدﻧﺪ .

ﺧﺎرﻫﺎی ﺳﯿﻢ در ﺑﺪن ﺟﻮان ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ، در زﯾﺮ ﻧﻮر ﻣﻨﻮّر ﮐﺎﻣﻼ ً ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ، ﻗﻄﺮات ﺧﻮن از ﺑﺪن او ﺟﺎری ﺷﺪه ﺑﻮد .

وﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﻧﯿﺮوﻫﺎ از روی ﺑﺪن او ﻋﺒﻮر ﮐﺮدﻧﺪ ، ﻋﻤﻠﯿّﺎت آﻏﺎز ﺷﺪ .

درﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﺎت ﺟﻮان را از روی ﻣﻮاﻧﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدﯾﻢ ، ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﮐﻪ ﺧﻮن از ﺗﻤﺎم ﺑﺪن او ﺟﺎری ﺑﻮد ، دﺳﺘﺎﻧﺶرا ﺑﻪ ﺳﻮی آﺳﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ : «ﺧﺪاﯾﺎ ﺗﺤﻤّﻞ ﻧﺪارم ، ﺷﻬﺎدت را ﻧﺼﯿﺒﻢ ﮐﻦ»،

در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ، ﮔﻠﻮﻟﻪای ﺑﺮ ﭼﻬﺮه ﻧﻮراﻧﯽ او ﻧﺸﺴﺖ .

اﻫﻞ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺑﻮد ، ﭘﯿﮑﺮﻫﺎی ﺷﻬﺪای ﻋﻤﻠﯿّﺎت واﻟﻔﺠﺮ 9 ﺑﻪ

ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺑﺠﺴﺘﺎن آﻣﺪ ؛ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺷﻬﺪا ﺗﻮﺳّﻂ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎﯾﺸﺎن ﺗﺸﯿﯿﻊ و ﺗﺪﻓﯿﻦ ﺷﺪﻧﺪ ، اﻣّﺎ ﻫﻨﻮز ﯾﮏ ﺷﻬﯿﺪ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد .

ﮐﺴﯽ ﺑﺮای ﺗﺤﻮﯾﻞ ﭘﯿﮑﺮ او اﻗﺪام ﻧﮑﺮده ﺑﻮد . اﯾﻦ ﺷﻬﯿﺪ ﺧﺎﻧﻮاده اش را در ﺟﻨﮓ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن
از دﺳﺖ داده ﺑﻮد .

ﻧﺎﻧﻮا او را ﺷﻨﺎﺧﺖ . ﻣﺪﺗﯽ در ﻧﺎﻧﻮاﯾﯽ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮد . اﻣﺎم ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮد :«ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻦ واﺟﺐ ﮐﻔﺎﯾﯽ اﺳﺖ ».

او ﻫﻢ ﻣﻘﻠّﺪ اﻣﺎم ﺑﻮد ؛ ﻣﯽﮔﻔﺖ :« اﺳﻼم ﻣﺮز ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﺪ ، اﻣﺎم وﻟّﯽ ﻣﺎﺳﺖ »

ﺷﻬﯿﺪ رﺟﺒﻌﻠﯽ ﻏﻼﻣﯽ ، ﻏﺮﺑﺖ و ﮔﻤﻨﺎﻣﯽ ﺧﺎص ﺧﻮدش را داﺷﺖ ؛ ﻧﻮزده ﺳﺎل ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺖ . از ﺗﻤﺎم دار دﻧﯿﺎ ﯾﮏ ﻣﻮﺗﻮر داﺷﺖ ، آن را ﻫﻢ وﺻﯿﺖ آﻧﺎﻧﮑﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻔﺮوﺷﻨﺪ و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨﺪ

" ﺑَﺤْﺮ " را ﺑﻪ ﻧﻈﺮ در ﺳَﺒﻮ ﮐﻨﻨﺪ...